Sinds onze aankomst in Nagasaki zijn we erg druk geweest. We waren nog net op tijd in Japan om de kersenbloesem te zien, die dit jaar erg vroeg bloeide en inmiddels in dit deel van het land helaas alweer van de bomen is gevallen.
Op het station van Nagasaki werden we ontvangen door onze baas en een tv-ploeg, die onze aankomst en de eerste werkdag op kantoor wilde vastleggen. Tijdens de eerste week zijn we voorgesteld aan iedereen in het museum en hebben visitekaartjes gemaakt. Die zijn erg belangrijk hier; na een week in Japan zijn ze alweer bijna op en mijn opbergboekje is al bijna vol. Ook hebben we een uitgebreide rondleiding op het stadhuis gekregen, waar het Dejima-museum deel van uitmaakt. We mochten zelfs thee drinken met de burgermeester van Nagasaki, en wederom waren er mensen van de televisie en de krant aanwezig om onze ontmoeting te filmen.
We lopen de komende maanden stage bij het museum vanDejima,om precies te zijn bij de Dejima Restoration Office. Sommigen van jullie kennen Dejima misschien van de roman van David Mitchell (“De niet verhoorde gebeden van Jacob de Zoet”), maar voor diegenen die er nog niet mee bekend zijn zal ik een korte uitleg geven.
Japan was van 1639 tot 1853 afgesloten van de buitenwereld; Japanners mochten het land niet verlaten en buitenlanders mochten het land niet binnen. Een uitzondering op deze wetgeving was de handelspost Dejima, gelegen op een kunstmatig eiland aan de kust van Nagasaki. Hier waren de Nederlanders de enigen die in deze tweehonderd jaar met Japan handel dreven (op een Chinese handelspost in Nagasaki na). Dejima is hierdoor een symbool voor de lange relatie die Japan met Nederland heeft. Om dit bijzondere stukje geschiedenis te bewaren voert de Dejima Restoration Office werkzaamheden uit, zoals opgravingen en reconstructies van de gebouwen op het eiland.
Ook in het weekend werden we aan het werk gezet. Gelukkig was dit vooral in de vorm van een rondleiding in het museum en op de berg Inasa. Bovenop de berg hebben we genoten van de zon en het uitzicht, terwijl we uitleg kregen over de geschiedenis van Nagasaki en omgeving.
Verder heb ik de Nederlandse uitwisselingsstudenten uit Leiden ontmoet. Het was leuk om het studentenhuis waar ik een jaar heb gewoond weer te zien. We hebben samen een kattencafe bezocht, sushi gegeten en karaoke gedaan. Ik ben blij dat er ook dit jaar weer zulke leuke mensen in Nagasaki zijn!
Het voelt vreemd om na zo lang weer in Nagasaki te zijn. Het is verrassend hoe weinig er hier is veranderd, het voelt net alsof ik nooit weg ben geweest. Toch is het ook heel anders dan vorige keer; toen was ik hier voor studie, en nu voor een stage. Het is een heel andere ervaring om elke ochtend in pak op de volle tram stappen naar kantoor en de hele dag werken als deel van een Japans team, dan om als student op de campus van Nagasaki colleges te volgen. Ik ben benieuwd wat ik nog allemaal op me af zal krijgen in de komende periode, maar ik weet zeker dat ook mijn tijd als stagaire hier een waardevolle herinnering zal worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten